Kopp: onbegrip uit de omgeving

Heb je wel eens geprobeerd uit te leggen dat je niet voor je ouder wordende moeder kunt zorgen, zelfs niet als ze niemand anders heeft? Nee, dat begrijpen mensen niet. Ze gaan het ook nooit begrijpen. En gelukkig maar, voor hen dan. Het is vaak beyond imagination wat KOPP’ers hebben meegemaakt. De situatie waarin wij opgroeiden en de gevolgen die dat voor ons dagelijks leven nog met zich meebrengt: je kunt proberen om het uit te leggen. Een heel empathische luisteraar kan het tot op zekere hoogte volgen. Maar zelfs de meest invoelende mens komt dat verschijnsel tegen. Een verschijnsel dat ik ook uit eigen ervaring ken (ik ben ook maar een mens). Afkeer. Uit angst.

Het is heel gewoon: sommige dingen wíllen we niet snappen. Met sommige dingen kúnnen we ons niet bezighouden omdat ze te pijnlijk zijn. Het wordt anders als je vertrouwd bent met die pijn. Iemand die al jaren weduwe is kan een vrouw die net haar man verloren heeft wél begrijpen; zij is daar al geweest en de bijbehorende gevoelens boezemen haar geen angst meer in. Maar de doorsnee buurvrouw of collega had, toen ze klein was en afhankelijk, geen moeder die om de haverklap dreigde met zelfmoord. Of een vader die altijd laveloos op de bank lag, waar ze nog blij mee was ook, want verticaal was hij gevaarlijker. Dit zijn de extreme voorbeelden. Ook kun je van de doorsnee gesprekspartner niet verwachten dat deze weet heeft van wat het betekent om in je vormende jaren chronisch genegeerd, gemanipuleerd of alleen voorwaardelijk gezien te zijn. Om je verantwoordelijk gevoeld te hebben voor het reilen en zeilen in het gezin, omdat geen van je ouders daar kennelijk niet toe in staat was. Mensen durven zich daar geen voorstelling van te maken omdat zij de gevoelens van wanhoop, angst en verdriet die dat oproept niet of onvoldoende van zichzelf kennen en daarom als bedreigend ervaren.

Uh? Dus die “normale, psychisch gezonde” mensen, vaak zijn het zelfs hulpverleners, die mij niet begrijpen, veroordelen of afwijzen omdat ik niet voor mijn moeder kan of wil zorgen, die doen dat uit zelfbescherming? Inderdaad. Je eigen pijn, angst en woede onderzoeken doen de meeste mensen pas wanneer het echt niet anders kan. Als je een KOPP-achtergrond hebt, moet je vaak wel om te kunnen functioneren. Als je relatief probleemloos bent groot geworden, ben je meestal veel minder vertrouwd met je eigen verlieservaringen. Wie via het verhaal van iemand anders geconfronteerd wordt met eigen onverwerkte verlieservaringen, ervaart angst. Angst, die door veel mensen omgezet wordt in afkeer, oordeel of dichtklappen.

Want iedereen, zelfs de meest veilig gehechte persoon, heeft ooit verlies ervaren. Geen enkele moeder kan de behoeften van haar baby voor honderd procent invullen. Dat hoeft ook niet. We zijn allemaal mensen, verlieservaringen horen erbij als de onvermijdelijke blauwe plekken die een kind oploopt als het leert lopen. Alleen heb je er als je KOPP bent wel erg veel, vaak in een onoverzichtelijke stapeling. Zodat je er zelf totaal geen zicht op hebt als je je daarmee nog niet hebt beziggehouden. Je kunt jezelf er nog niet in erkennen, laat staan dat je het aan een ander kunt uitleggen.

Voel jij je eenzaam met jouw KOPP-ervaringen? Kom naar de Kind Van Dag (zaterdag 5 november a.s. in Utrecht) van Labyrint-In Perspectief. Daar lopen alleen maar mensen rond die het wél begrijpen. Ook (misschien wel juist) als je het spannend vindt, nodig ik je nadrukkelijk uit. We vinden het bijna allemáál spannend om er naartoe te gaan en ook dat mag er zijn. Dat is meteen merkbaar als je er rondloopt: weinig oordeel. Dus raap je moed bij elkaar en kom!

http://labyrint-in-perspectief.nl/jaarlijkse-kind-dag-2016/
Labyrint-In Perspectief is een vrijwilligersorganisatie. Deze dag is op geen enkele manier commercieel. De prijs is daarom laag: € 15,= inclusief lunch, lezing en workshop.