Hoi, ik ben Judith Timp

Judith zet je letterlijk in beweging in een prachtige bosomgeving.
Ze is een ervaren psycholoog die in plaats van de standaard ‘banksituatie’ met je de natuur intrekt. Tijdens het lopen combineert ze (zonder dat je het door hebt) gesprekstechnieken met coaching, pyschologie, mindfulness én energiewerk, waar ze zich in gespecialiseerd heeft. Ze werkt altijd vanuit een concrete vraagstelling, meestal met wat er op dat moment speelt. Bij mij was dit ‘met aandacht bij mezelf blijven, i.p.v. focus op anderen of de omgeving’.

Met haar nuchtere manier van praten en aandacht voor wat er is, voelt het direct vertrouwd.
Uitgebreid neemt ze de tijd voor mijn vraag en doen we oefeningen die je in een kantoor nooit kan doen, leuk! De schijnbaar simpele oefeningen zeggen veel meer over mijn vraagstelling, dan ik ooit had durven dromen. Ze doet me al snel beseffen dat ik zodra ik even met aandacht ergens bij stilsta, ik er meer van geniet. Ook besef ik dat ik erg streng voor mezelf ben.

Ze ‘schrijft’ meer compassie voor mezelf voor. Want ondanks dat ik steeds sneller door heb wanneer ik weer streng voor mezelf ben, gooi ik er altijd nog iets bovenop: schuldgevoel (over te weinig werk gedaan of dat ik niet goed luisterde) of frustratie. Waardoor het lastig blijft om compassie te hebben naar jezelf. Ze gaf me nieuwe en interessante inzichten. Allemaal tijdens die ene wandeling.

Een mooi cadeautje. Dank je Judith.

Hallo Judith,

Ik had je gevraagd voor wat hulp bij mijn zoektocht naar innerlijke rust. Mijn natuur is dat ik altijd maar bezig met te kijken wat niet goed gaat, en wat ik daar aan moet doen om het weer beter te maken. Ik moet proberen meer te accepteren. En het bos is een goede plek daarvoor. Ik probeer tijdens de wandeling, met hulp van jouw begeleiding, ontspannen te genieten van de hoge bomen, de groene struiken, de paarse bloemen, de geurende bloemen, de fladderende koolmeesjes en de warme zon. De bodem voelt ongelijk, geen twee bomen zijn even hoog, en geen twee vogels fluiten hetzelfde liedje. Juist de totale wanorde, het ontbreken van een normerende orde, geeft me de rust waar ik behoefte aan heb.

Jij vraagt me om te zeggen wanneer ik iets zie dat -in het kader van mijn vraag- in het oog springt. Dan zie ik ineens een bunker. Een volkomen recht, hoekig gebouw, lomp zwart afstekend tegen de mooie blauwe lucht aan de rand van het bos. Orde in de wanorde is, net als wanorde in de orde, iets dat ik niet altijd even makkelijk verdraag. Ik vind het jammer dat mensen met lelijke motieven een onverwoestbaar, lelijk vierkant gebouw hebben neergezet, midden in de mooie, grillige natuur. We zetten een paar stappen in de richting van de bunker, en ik zie tot mijn verrassing dat hij aan water staat. We lopen verder en staan aan de rand van het water even stil bij de bunker, letterlijk en figuurlijk. Dan pas zie ik goed dat de bunker niet ààn maar ìn het water staat, op een eiland dat hooguit een meter breder is dan de bunker zelf. Ik vermoed dat de bunker in de oorlog zonder omringend land of riet eenzaam midden in het water stond, en dat in de loop der jaren het riet de bunker heeft omgeven, aangroeiend tot een eiland waar vogels kunnen broeden.

Verrassend hoe iets lelijks er beter uit kan zien als je er met een andere blik naar kijkt; goed dat we er naartoe zijn gelopen. Het is namelijk een idyllisch plekje! De zon verwarmt mijn hoofd van bovenaf en schijnt in mijn ogen van onderaf, via het spiegelende water. Aan de schaduwkant van de bunker scharrelt een meerkoet wat door het water. Iets verderop is een paartje futen druk doende met een opzichtige balts. Een reiger landt met de zon hoog achter zich zo'n tien meter voor ons in het ondiepe water en waadt nog een paar meter in onze richting. Even later komt een tweede reiger en samen vliegen ze weer weg. Dat geeft een fijn gevoel. Ik herinner me vaag de oudste Nederlandstalige tekst, maar jij vult aan: Hebban olla vogala nestas hagunnan, hinase hic anda thu. Ik moet de geborgenheid van mijn eigen nestje nog meer waarderen, realiseer ik me.

We moeten weg. De orde van de moderne maatschappij zegt dat het tijd is. Ik werp nog één blik op de bunker en zie nu pas dat hij voor het grootste deel bedekt is met mos. Van bovenaf groeit het mos, van onderaf het riet. Planten hebben de bunker omarmd en dieren laten zich er niet door verstoren. De natuur heeft geduld en is de oorlog al lang vergeten. Mijn natuur is anders, voel ik, maar zelfs ik kan bij deze lelijke bunker genieten. Genieten en leren van de natuur.

Dankjewel, Judith, dat je me dit hebt laten zien.

Frank