Elke Jaarsma-Blom

Over / Bio

Eigenlijk wist ik als kind al wat ik later wilde worden. Mijn opleiding psycho sociaal werk sloot supergoed aan bij die wens. Alleen toen ik klaar was ging ik ineens iets heel anders doen. De arbeidsmarkt was goed, we konden overal aan het werk. En ik ging aan de slag als artsenbezoeker. Leuke baan, veel vrijheid, auto van de zaak, dat soort dingen. Binnen die branche bleef ik een beetje hangen en groeide ik door naar project manager en vervolgens product manager.

Ik was er niet voor opgeleid (behalve dan een interne opleiding), maar op zich kon ik het allemaal best goed. En ik vond het ook wel leuk toen, ik had affiniteit met de doelgroep en vond de materie interessant. Maar of hier nou voor in de wieg gelegd was dat wist ik niet zo zeker.
Ik had ook een soort van impostorsyndroom; bang dat op een dag iemand ontdekt dat ik eigenlijk niks kon! Nu lach ik erom;)

Jarenlang heb ik gedacht dat dit het was. Dat ik nou eenmaal die keuze had gemaakt en dat ik niet meer terugkon naar waar ik oorspronkelijk voor opgeleid was en wat ik eigenlijk het liefste deed.

Stress
Daarnaast kwam ik mezelf regelmatig tegen. Mijn gedrevenheid, perfectionisme, onzekerheid en mateloosheid leidden ertoe dat ik over mijn grenzen ging. Of zorgden ervoor dat ik het overzicht verloor en tot niets meer kwam. Ik was altijd druk druk druk. En ik was niet zo stressbestendig zeg maar...
De komst van twee kinderen maakte dat er niet makkelijker op.
Ik voelde me moe, liep vaak te zuchten, mijn hoofd stond niet stil, en ik vroeg me af: “Is dit nou het leven wat ik voor ogen had? Is dit nou de baan die bij mij past en ik tot mijn 67e ga doen? Zijn dit de ballen die ik in de lucht wil houden?”

Het moest anders
Rond mijn 40e ging dat gewoon niet meer. Ik wilde het anders, het moest anders want ik ging dit niet meer volhouden. Het roer moest om. En denk nou niet dat dat zonder slag of stoot gaat hoor! Daar groei je naar toe. Steeds verleg je een grens (op de goede manier) en ga je van 'Nee dat kan niet' via 'Misschien kan het wel' naar 'Ik ga het doen!'

Werk waar mijn hart ligt
Ik ben een coachopleiding gaan doen kreeg zelf ook een coach. Er ging echt een wereld voor me open! De coach stimuleerde mij niet alleen om anders over dingen te denken (verandering van mindset) maar ook die dingen anders te gaan doen (Hup! Actie!).
Ik heb geleerd hoe ik dichter bij mezelf kan blijven, mijn grenzen beter kan aanvoelen en aangeven. Ik heb meer zelfvertrouwen gekregen. En nu doe ik werk waarin ik mijn kwaliteiten kwijt kan, waar ik energie en voldoening uit haal.
Het beste wat ik voor mezelf had kunnen doen.

Wat me dat allemaal op heeft geleverd is echt heel gaaf. Ken je dat, dat je denkt: "Dit had ik jaren eerder moeten doen"?
Ik ben nu gewoon veel meer mezelf. En ik leef en handel vanuit mijn authenticiteit en mijn kracht. Dat geeft veel meer energie en daardoor kan ik veel meer aan.
En nog steeds ervaar ik wel een stress. Of loop ik te piekeren. Of stap ik in een valkuil. Maar ik weet nu veel beter wat ik daaraan kan doen. Ik ben echt relaxter. En vriendelijker voor mezelf. Dat geeft rust.

En dat gun ik mijn klanten ook. Rust. Ontspanning. Zingeving. Energie. Genieten. Een baan die bij je past. Leven vanuit je hart, vanuit authenticiteit.
Ik mag nu elke dag mensen inspireren, prikkelen en aanmoedigen om dat te doen wat bij ze past en wat ze het liefste doen. Om zichzelf te zijn. En hun doelen te bereiken. Word ik echt heel blij van!