Robin Schiff
Overgave. Het leven gaat om overgave.
Overgave aan wat is, overgave aan mijzelf. Het is een on-going proces.
Kijk naar de natuur alles vloeit en beweegt moeiteloos over in elkaar. Alles klopt precies; er is geen weerstand; er is geen oordeel; het is gewoon zoals het is. Een on-going proces. Wij zíj́n deze natuur.
“Veelheid en onrust
Verdoofd om niet te voelen
Gevolgd door de verslagenheid van leegte
Leegte omringd met wanhoop
Uitzichtloos, dood“
Dit lege wanhopige uitzichtloze gevoel heeft jarenlang controle over mij gehad. Ik werd slachtoffer van mijn eigen leven.
Gelukkig heb ik mogen leren dat het in het leven gaat over overgave.
Nu weet ik dat ik kan kiezen. Ik heb een keuze. Ik kan kiezen om in mijn kooi te blijven zitten, starend naar een leegte die eindeloos lijkt te duren. Of ik kies voor overgave, overgave aan het leven.
Wanneer mijn hart tintelt en voelt alsof het verwarmd wordt van liefde voel ik tegelijkertijd óók verdriet, een diep verdriet dat nog gevoeld mag worden. Én én, niet of of. Voel alle vervelende gevoelens maar. De onrust, de woede, het verdriet, de schaamte, de schuld, laat alle pijn maar door je lichaam stromen. Én voel de vreugde én de speelsheid én de dankbaarheid én de enorme stroom van liefde.
Het is vermoeiend, het is eenzaam en tegelijkertijd zo fijn om helemaal alleen in mijn eigen pijn te kunnen zijn én dit te kunnen dragen.
De pijn, een stuk eenzaamheid dat uit mijn ogen vloeit, veranderend in watervalletjes van geluk.
Het rouwen om dat wat al is geweest. Het omarmen wat nu is en het uitkijken én bang zijn naar wat gaat komen. Het nieuwe.
-Robin Schiff-
Overgave aan wat is, overgave aan mijzelf. Het is een on-going proces.
Kijk naar de natuur alles vloeit en beweegt moeiteloos over in elkaar. Alles klopt precies; er is geen weerstand; er is geen oordeel; het is gewoon zoals het is. Een on-going proces. Wij zíj́n deze natuur.
“Veelheid en onrust
Verdoofd om niet te voelen
Gevolgd door de verslagenheid van leegte
Leegte omringd met wanhoop
Uitzichtloos, dood“
Dit lege wanhopige uitzichtloze gevoel heeft jarenlang controle over mij gehad. Ik werd slachtoffer van mijn eigen leven.
Gelukkig heb ik mogen leren dat het in het leven gaat over overgave.
Nu weet ik dat ik kan kiezen. Ik heb een keuze. Ik kan kiezen om in mijn kooi te blijven zitten, starend naar een leegte die eindeloos lijkt te duren. Of ik kies voor overgave, overgave aan het leven.
Wanneer mijn hart tintelt en voelt alsof het verwarmd wordt van liefde voel ik tegelijkertijd óók verdriet, een diep verdriet dat nog gevoeld mag worden. Én én, niet of of. Voel alle vervelende gevoelens maar. De onrust, de woede, het verdriet, de schaamte, de schuld, laat alle pijn maar door je lichaam stromen. Én voel de vreugde én de speelsheid én de dankbaarheid én de enorme stroom van liefde.
Het is vermoeiend, het is eenzaam en tegelijkertijd zo fijn om helemaal alleen in mijn eigen pijn te kunnen zijn én dit te kunnen dragen.
De pijn, een stuk eenzaamheid dat uit mijn ogen vloeit, veranderend in watervalletjes van geluk.
Het rouwen om dat wat al is geweest. Het omarmen wat nu is en het uitkijken én bang zijn naar wat gaat komen. Het nieuwe.
-Robin Schiff-