Waarom je als volwassene soms onbewust reageert als kind

Voel jij je wel eens gekwetst of boos als een vriend of collega iets zegt tussen neus en lippen door, wat jij ervaart als 'lullig'? Grote kans dat je reageerde als gekwetst kind i.p.v. de volwassene die je bent. Het raakt iets wat je liever niet wilt horen of triggert iets waar je jezelf in je kindjaren van overtuigd hebt: ‘ik mag er niet zijn’, ‘ik moet alles alleen doen’, ‘ik ben/het is niet goed genoeg’ of ‘mensen zijn niet te vertrouwen’. Terwijl die ander het misschien heel anders bedoelde. 

Het grote overlevende kind (die dat niet meer wil voelen)

Deze overtuigingen staan niet op je voorhoofd geplakt, dus je omgeving weet het niet. Vaak ben je er zelf ook niet bewust van. Wél weet je dat je bepaald gedrag vertoont/gedachten hebt die vaak terugkomen en anders weten je collega’s die wel te benoemen. Je doet dit om het gevoel dat je als klein gekwetst kind hebt gevoeld niet langer te hoeven voelen én om nieuwe kwetsingen te voorkomen. Ieder van ons heeft zijn eigen unieke manier om zichzelf te beschermen. Dat pantser hielp én helpt ons als groter kind om te overleven en uit zich als:

• Perfectionisme
• Vermijdgedrag
• Jezelf terugtrekken
• Jezelf wegcijferen
• Alleen geven aan anderen
• Verslavingen
• Weinig vertrouwen in anderen
• Een kort lontje
• Alles zelf doen.
• Lichamelijk overleven door je schouders op te trekken, billen samen te knijpen (zoals een hond zijn staart tussen de benen houdt), vastzittende kaken bij een
• spannende meeting of je adem in te houden of kort te ademen en niet vanuit je buik. Dit helpt natuurlijk niet echt als bescherming, maar als kind denk je van wel. 

Ieder heeft zijn eigen unieke pantser, wat is de jouwe?

Oude overtuigingen dienen je niet meer, maar ze werken op onbewust niveau door en kunnen je beleving van de werkelijkheid nog steeds sterk kleuren. Die collega bedoelde het helemaal niet zo lullig, maar door je overtuiging, vatte je het wel zo op. De overtuigingen bepalen onbewust hoe open of gesloten, hoe vrij of onvrij je bent, in je werk, maar ook in je relaties. Ze kunnen je gevangen houden in oude en ongezonde gewoontes. Want 1 ding is zeker: we zijn niet meer dat kleine, afhankelijke kind. Wel kunnen we blijven hangen in het grote volwassen kind.

De therapie: innerlijk kind werk

Innerlijk kind is een lichaamsgerichte therapie die gaat naar de kern van de overtuigingen die we in onze jongste jaren hebben getrokken. ‘Innerlijk kind' staat voor de onverwerkte of onafgeronde emoties uit onze eerste levensjaren, want naast fijne ervaringen hebben wij als kind ook pijnlijke ervaringen gekend. Er was bijvoorbeeld veel boosheid, we werden niet gezien, niet begrepen of er was geen ruimte voor onze emoties. Of ervaringen die te bedreigend waren om te verwerken. Hoe klein we ook waren, we hebben op zulke momenten eerder genoemde overtuigingen aangenomen en daar als groter kind persoonlijke overleefstrategieën op bedacht.   

Werken met je innerlijk kind is een speelse en liefdevolle manier om helderheid te krijgen over de bron van oude patronen, spanningen of onvrede. Voor mensen die door middel van therapie hun bewustwording, groei en innerlijke rust willen versterken. De eerste stap is om weer contact te gaan maken met de gevoelens van ons innerlijk kind. Zo pel je langzamerhand alle lagen eraf, van ontevreden volwassene (die misschien vastloopt) tot je innerlijk kind. En dat geeft prachtige inzichten. 

De sessie: lichamelijk werk

De sessies zijn vaak een mooie combinatie van praten en werken met het lichaam. Ik moest in een sessie bijvoorbeeld mijn lichamelijke pantser vergroot uitbeelden. Dus zet ik mijn kaken vast, trek mijn schouders omhoog, hou ik mijn adem in en voel spanning in mijn handen. Dat voelt niet erg comfortabel, want ik krijg geen lucht, alsof mijn buik een opgeblazen ballon is. Door het uit te beelden zie ik precies wat ik doe als ik in de overleef modus ga.  

Wat we gaan doen is telkens een stapje weglopen uit mijn harnas/pantser, de spanningen loslaten.
Als ik voel wat ik ervaar, verstijf ik telkens een beetje. Ik ga mijn lichaam scannen met mijn aandacht, maar mijn denken komt er constant tussen. Ook vergeet ik te ademen soms. Het mag allemaal. Langzaam aan worden bij elk stapje mijn kaken wat losser. Alle spanning zakt naar beneden en steeds meer voel ik mijn benen die een beetje shaky worden. We slaan de spanning van mijn handen af met een kleine boksoefening en we schudden nog meer met het lijf. Er komt eindelijk leven en losheid in mijn lijf!

Mijn weg is naar beneden, naar binnen. Maar daar ben ik niet voor niets weggegaan ooit. Het is een proces waarbij het essentieel is dat ik van mezelf mag falen. Als dat mag, is het tijd voor de volgende stap en is het oordeel eraf.

Ontdek therapeuten die innerlijk kindwerk aanbieden